Dzisiaj krótko i na temat. W dodatku trochę spojlerów w "recenzji" się znajduje, ale książka jest tak zła, że możecie sobie na spojlery pozwolić.
Książki Tess Gerritsen biją rekordy popularności na całym świecie i nie ma chyba czytelnika, który nie słyszałby jej nazwiska – w końcu to królowa medycznych thrillerów. Szanowni Państwo oto ogłaszam – i królowej zdarzyło się potknąć.
Nina została porzucona przed ołtarzem w dniu własnego ślubu. Rzecz niestety dość spotykana, że niedoszły pan młody wystraszył się i wziął nogi za pas, pozostawiając kobiecie rzeszę gości w kościele i górę prezentów, które trzeba będzie niestety oddać. Jako, że los kobiecy nigdy nie należał do łatwych i przyjemnych, tak i tym razem nie dane było Ninie w spokoju lizać rany i rzucać talerzami o ścianę, bo ledwo wygoniła z kościoła gości, wybuchła bomba.
Nie towarzyska tym razem, ale bomba prawdziwa, dosłowna.
Na miejscu zdarzenia zjawił się Sam, policjant, który specjalizuje się w ładunkach wybuchowych. I w tym momencie zaczyna się farsa, które Tess nie przerwała do ostatniej strony książki.
Po pierwsze – gdy policja odwozi Ninę do domu po wybuchu bomby, który miał miejsce kilka metrów od niej, jej matka – zamiast dziękować Bogu, że jej dziecko przeżyło – zaczęła na głos zastanawiać się, co też Nina może zrobić, by narzeczony do niej wrócił. W końcu był lekarzem, niezłą partią i szkoda byłoby burzyć cały związek tylko dlatego, że nie zjawił się na własnym ślubie...
Po drugie – po owym wybuchu jasne jest, że Nina jest śledzona i ktoś ewidentnie chce ją zamordować. Sam przenosi ją z miejsca na miejsce, by uniknąć zabójcy a co w tym czasie robi amerykańska policja? Zarzuca mu, że za bardzo interesuje się poszkodowaną i że powinien sobie odpuścić. Halo? Kobieta jest prześladowana, ktoś czyha na jej życie a policja ma to daleko w pączku?
Po trzecie – w sobotę narzeczony zostawił Ninę przed ołtarzem a już koło wtorku ona radośnie oznajmia Samowi, policjantowi, że się w nim zakochała. Tak, poprzedniej nocy się przespali. Tak, ciągle boją się złego zabójcy i ukrywają się jak tylko mogą, ale przynajmniej nie ukrywają się biernie.
Po czwarte – wspominałam, że po trzech dniach powiedziała zupełnie obcemu człowiekowi, że się w nim zakochała? Rozumiem, adrenalina robi swoje, endorfiny wtedy buzują, mogła być nieco rozchwiana emocjonalnie po burzliwym weekendzie, ale droga pani Tess – nie przesadzajmy.
Po piąte – zabójca. Matko moja, już ja miałabym więcej powodów, żeby zabić połowę osiedla, niż zabójca, by zabić Ninę. Ten wątek jest tak niedopracowany, że zaczynam mieć podejrzenia, że autorka musiała na szybcika napisać jakąkolwiek książkę, bo zbliżał jej się termin w wydawnictwie. A że nazwisko znane to i tekst przeszedł.
Podsumowując – mimo że Tess Gerritsen uważana jest za jedną z lepszych autorek, jak się okazuje, nie zawsze potrafi dobrze pisać. To pocieszające dla tych wszystkich, którym czasami coś się nie udaje – nie jesteśmy w tym sami.
Książki oczywiście nie polecam.
PS – byłam dzisiaj u ginekologa. Baby jak to baby, czekając na swoją kolej plotkują. W pewnym momencie z gabinetu wyszła jedna kobiecina i zaczęła narzekać, że już trzeci tydzień czeka na poronienie i dalej nic! I ileż można czekać, przecież ona musi do pracy wrócić! Wszystkim w kolejce gęba opadła do ziemi i nikt nie wiedział co na to powiedzieć. Jakoś tak niesmacznie się zrobiło …