„Zabiję się, jeśli rodzice nie pozwolą mi iść na tą imprezę.”
„Strzelę sobie chyba w łeb.”
„Wolę umrzeć niż siedzieć z nią w jednej ławce!”
Ile razy każdy z nas to powtarzał? Jak często wywoływaliśmy śmierć na żarty lub w złości? Czy kiedykolwiek mówiliśmy to na poważnie?
Są osoby, które rzucając takie hasła w przestrzeń wypowiadają swoje życzenie; chcą umrzeć, zniknąć z tego świata, pozbyć się problemów i cierpienia. Dla nas, osób, które chwytają się życia mocno i czerpią go garściami, jest to nie do pomyślenia i jawi się nam jako tchórzostwo i ucieczka. Trudno nam zrozumieć, że depresja to taka sama choroba jak przeziębienie, które o tej porze dręczy dotkliwie pewnie wielu z was. Nie objawia się kaszlem, katarem i zatkanym nosem, ale chęcią śmierci, beznadzieją i smutkiem.
Gayle Forman, autorka znana doskonale z takich hitów książkowych jak „Zostań, jeśli kochasz” i „Wróć, jeśli pamiętasz”, na kanwie autentycznych zdarzeń powołała do śmierci nastoletnią Meg, której samobójstwo otwiera fabułę książki.
Meg była żywiołowa, aktywna, nieustępliwa. Nie bała się podjąć ryzyka, ciągle się śmiała, walczyła o sprawy, które dla innych były beznadziejne. A później się zabiła – przygotowała maile do najbliższych, wyczyściła historię w laptopie, wysprzątała swoje rzeczy i pojechała do hotelu, gdzie napisała liścik do sprzątaczki, by po znalezieniu jej zwłok wezwała odpowiednie służby. Zrobiła wszystko co mogła, by swoim odejściem nie sprawiać zbyt wielu problemów.
Zostawiła swoją najlepszą przyjaciółkę, Cody Reynolds, bez słowa pożegnania. Z niesmakiem, bez żadnego ostrzeżenia zdecydowała się skończyć ich przyjaźń trwającą od wczesnego dzieciństwa. A Cody tego faktu pojąć nie mogła; nie mieściło jej się w głowie, że nie zauważyła, że jej pokrewna dusza cierpi na depresję i ma zamiar się zabić. Za prośbą jej rodziców wyrusza do miasteczka akademickiego, gdzie Meg spędziła ostatnie miesiące życia, by zabrać stamtąd jej rzeczy. Tam spotyka jej znajomych, którzy wcale nie znali jej tak dobrze, jak Meg opisywała to w długich, optymistycznych mailach do Cody.
Wśród tych osób jest Ben, chłopak, który pozuje na bawidamka i bożyszcza kobiet. Jak łatwo było się domyślić między tym dwojgiem zacznie coś się dziać, jednak czy Cody będzie w stanie stworzyć związek na podwalinach śmieci swojej przyjaciółki? Czy zdecyduje się być z kimś, kto codziennie będzie przypominał jej o istocie, którą kochała i straciła?
„Byłam tu” to książka z serii Myślnik, która ma za zadanie poruszyć coś w czytelniku, wpłynąć w jakiś sposób na światopogląd. Ma pokazać, że przyszły samobójca niekoniecznie musi chodzić pochmurny i smutny; wręcz przeciwnie- gdy zacznie już przygotowywać 'grunt', gdy będzie wiedział, że koniec jest bliski to nagle odzyska radość życia, będzie kipiał energią i optymizmem. Dlatego trzeba obserwować, wyłapywać niuanse, które wydają się nie istotne i pomagać wyleczyć depresję, nawet jeśli osoba na nią chora, buntuje się i zaczyna nas nienawidzić.
Ta książka to też nauka wybaczania temu, kto zabrał nam siebie. Cody starała się wybaczyć Meg, chciała poznać przyczyny jej decyzji, aby ją zrozumieć i kochać ją nadal, mimo śmierci. Niekiedy, niestety, łatwiej jej zapomnieć, niż wybaczyć i nienawidzić, niż dopuścić do siebie cały ten smutek i żal.
"Rodziców Meg. Byłych rodziców Meg. Mam z tym problem językowy. Czy przestaje się być rodzicem kogoś, gdy ten ktoś umrze? Kiedy ten ktoś umrze celowo?"
Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu
Temat śmierci w naszej kulturze nigdy nie był łatwy; co innego w Azji czy w Afryce, gdzie śmierć jest naturalnym porządkiem rzeczy i mówi się o tym głośno. U nas szepce się po kątach, cicho kręci głową nad trumną chowaną do ziemi i prosi się los, by nas oszczędzał jeszcze przez długie lata. Są plemiona, które celebrują śmierć, przejście zmarłego do kolejnego miejsca czy wcielenia. Może gdyby temat śmieci nie byłby tak omijany to ludzie nie baliby się przyznać, że o niej myślą? Może wtedy dałoby się im pomóc? Może.