Kiedy dwoje ludzi postanawia założyć rodzinę, widzą wszystko w jasnych, radosnych barwach. Ich przyszłe życie jawi się jak sielanka; piękny dom, dobra, ośmiogodzinna praca, kochane dzieci i wieczory spędzane tylko we dwoje, kiedy psy są już po ostatnim spacerze a dzieci śpią grzecznie w swoich pokojach. W tych wizjach wspólne życie usiane jest bzami – bo róże są zbyt kiczowate, przytulaniem, bliskością i codziennymi chwilami szczęścia, dla których chce się co rano wstawać z łóżka.
Później przychodzi rzeczywistość, praca często przeciąga się do dziesięciu, jedenastu godzin, garnki nie chcą magicznie same się pozmywać, pies sika w domu a dzieci o 22 dopiero zaczynają dokazywać, zamiast dać rodzicom chwilę dla siebie. Poza tym, nawet gdyby taka chwila była, to mąż woli posprawdzać co dzieje się w angielskich ligach a żona obejrzeć najnowszy odcinek „Gotowych na wszystko”, żeby móc o czym rozmawiać z koleżankami podczas przerwy w pracy.
Prawdopodobnie podobną wizję dorosłego życia miała Mirabeth, kiedy wychodziła za mąż za swojego ukochanego Jasona. Później jednak urodziły się im bliźniaki – słodka dziewczynka i cudowny chłopczyk – i trzeba było iść do pracy, żeby starczało im na dość wygodne życie. Praca, dzieci, ogarnięcie domu, ciągły stres – wszystko to spowodowało, że w wieku 44 lat Mirabeth przeszła poważny zawał serca i musiała zwolnić. Zrezygnować z tego, co najmniej zbędne, aby doceni to, co najważniejsze – siebie, swoją historię i swoją wartość.
„Mój mąż zawsze powtarzał, że blizny są jak tatuaże, tyle że kryje się za nimi lepsza historia.”
Było mi niewymownie żal Mirabeth. A przez to chyba jest mi niewymownie żal wszystkich kobiet, które muszą godzić ze sobą pracę, macierzyństwo i jeszcze opiekę nad domem, bo – nie oszukujmy się – w większości rodzin to na kobietę spada ten obowiązek. Mężczyzna jest zmęczony, bo ma takie prawo, kobieta już niezupełnie. Dlatego też kibicowałam jej przez całą książkę, widząc oczywiście jak jest kochana przez męża i dzieci, ale równocześnie tak bardzo niedoceniana.
Mimo przejścia ciężkiej i skomplikowanej operacji, nikt jakby nie zauważył tego, że cokolwiek się stało. I o ile można z pełnym zrozumieniem stwierdzić, że czteroletnie dzieci mogą sobie pozwolić na takie traktowanie mamy, jak na co dzień, o tyle w przypadku jej męża i matki, zakrawa to o szaleństwo. Mąż uważał, że przesiadując ciągle w pracy pomoże i sobie i rodzinie, zaś matka Mirabeth opiekowała się bardziej sobą niż córką i wnuczętami. Poproszona o to, aby wyjść i kupić coś w aptece, stwierdziła, że na deszcz wychodzić nie będzie, bo przecież pada. Swoją drogą, należy pogratulować jej logiki.
Dlatego, kiedy bohaterka powzięła dość drastyczną decyzję, zaklasnęłam w podziwie dla niej. Zostawiła męża, dzieci, matkę, wsiadła w taksówkę i pojechała… do Pittsburgha. Odnaleźć swoją przeszłość, swoje korzenie, sprawdzić kim tak naprawdę jest, bo nie można być do końca sobą, nie wiedząc skąd się pochodzi i co drzemie w naszych genach, w samym środku naszej istoty.
Do tej pory niezbyt przepadałam za książkami autorstwa Gayle Forman, ale to też jej pierwsza książka, która skierowana jest nie do młodzieży, ale do dorosłych. I to chyba jest jej właściwa pisarska droga – pisząc o poważnych sprawach skierowanych do nastolatków, zakrawała lekko o banał, patetyczne tony. W tej książce wszystko było wyważone, bo i problemy, o których opowiadała, były bardziej dorosłe, dojrzałe, realne. I może dlatego kupiłam tą książkę w całości.
Dzisiaj książka pojawiła się w księgarniach w całej Polsce. Polecam ją Wam serdecznie!
