„Niech no mi ktoś powie, jaki to ma sens ewolucyjny, żeby wszystkie kobiety na całym świcie w dzisiejszych czasach tak mniej więcej między jedenastym a mniej więcej czterdziestym piątym rokiem życia raz w miesiącu przez kilka dni kompletnie świrowały, bały się, czuły się samotne, były megaagresywne wobec znajomych, w pracy, żeby tak nienawidziły i terroryzowały swoich mężów i dzieci, że ci niemal je porzucają? Co to ma sprawić?”
Ostatnio trafiałam na książki, które w jakiś sposób mnie uwierały; a to miały za dużo opisów a to bohaterki źle wpływały na mój stan psychiczny, bądź po prostu fabuła nie skradła mojego serca. Teraz jednak trafiłam na książkę kontrowersyjną, mocną, ironiczną. I muszę przyznać – spodobała mi się. Chociaż trochę się obawiam, że tak psychiczna książka przypadła mi do gustu.
Christine jest kobietą przed okresem. Jaki to ból, zrozumieją tylko ci, którzy sami na to cierpią. Jest opuchnięta, jej brzuch jest wzdęty, jakby ktoś schował tam balon napełniony helem i Christine nie wie, czy to krew jej się tam nazbierała czy to może woda z całego organizmu spłynęła do tego jednego miejsca. Kiedy Christine jest przed okresem, to wmawia sobie różne rzeczy – że zostało jej kilka dni życia, że mąż jej nie kocha a córka nienawidzi, bo przestała karmić ją piersią. Oczywiście już po okresie zdaje sobie sprawę ze swojej głupoty, ale kiedy przychodzi kolejny miesiąc nie może nad tym zapanować. Jest podminowana, zła, fuczy na wszystko i wszystkich.
Pierwsza część książki opowiada o życiu codziennym Christine; jej trudnych relacjach z mężem, jej zimnej miłości do córeczki. Taka obyczajówka o kobiecych problemach. Wszystko zmienia się w momencie, gdy jej mąż zatrudnia do pomocy w ich domu „dziewczynę do wszystkiego”. W tej chwili książka przestaje przypominać obyczajówkę a zamienia się w horror, opowiadany oczami psychopatki. Myślę, że takie właśnie było zamierzenie autorki – żeby ze zwykłej, aczkolwiek lekko gburowatej kobiety, uczynić nagle socjopatkę. I każda kolejna scena dręczy czytelnika, szokuje, obrzydza. Każde kolejne strony napawały mnie coraz większym lękiem i odrazą a jednocześnie czułam się tą lekturą zafascynowana i nie mogłam się od niej oderwać.
Muszę przyznać że pani Roche nie odmówiła sobie naprawdę mocnych akcentów w tej książce – jest scena palcówki w pociągu, jest scena morderstwa i jest scena o poparzonych piersiach. Jest kontrowersyjnie, niesztampowo, niepokojąco. I zdecydowanie jest to książka dla czytelników o mocnych nerwach; takich, którzy lubią poczytać niekiedy o rzeczach z pogranicza dobrego smaku.
„Dziewczyna do wszystkiego” jest książką, która porusza wiele tematów, o których zwykle się milczy. Albo o których rozmawia się tylko z bliską przyjaciółką, bo nie wypada powiedzieć tego na głos. Jak na przykład chociażby o dolegliwościach, które towarzyszą podczas okresu. Albo o tym, że niekiedy ma się ochotę udusić swojego męża, bo on tak irytująco nic nie rozumie i siedzi przez tym telewizorem i nie wie, że wynosząc głupie śmieci, sprawiłby kobiecie prawdziwą radość.
Autorka, Charlotte Roche nie boi się pisać obrzydliwie. Balansuje na krawędzi. I traktuje nas, czytelniczki, jak bliskie koleżanki, którym można powiedzieć o wszystkim. Nawet o sprawach, o których czasami lepiej nie mówić. Jak chociażby to, że ma się ochotę na lesbijskie przygody z koleżanką.
„Człowiek jest zawsze tak niewiarygodnie szczęśliwy, że istnieje ten drugi ktoś.”
PS – Dzisiaj wszędzie głośno o czarnym proteście. Wsadzę sobie kij w mrowisko i z całą pewnością siebie powiem, że jestem za tym, że ustawa została w takim brzmieniu, jaka była do tej pory. A więc aborcja dozwolona w trzech przypadkach - a jej wykonanie niech zostanie już kwestią poszczególnych kobiet i ich sumienia, bo nikt nie wie, co dzieje się w głowie i w sercu innego człowieka. Przeciwnicy protestu w większości uważają niestety, że wszystkie panie mówiące „nie” nowej ustawie chcą równocześnie ustawić się w kolejce na aborcję, co jest nieprawdą.
Niech zostanie tak, jak było. A jakie jest wasze zdanie?
