Bogacze. Miliarderzy. Powiedzmy sobie szczerze – zazdrościmy im, plotkujemy o nich, szydzimy z nich, ale każdy z nas chciałby mieć chociaż połowę tych pieniędzy co oni.
Mają luksusowe samochody, piękne domy, jadają w najlepszych restauracjach, śpią na najmiększych materacach, podróżują po egzotycznych krajach, piją stuletnią whisky i dwustuletniego szampana i nie jest to dla nich czymś szczególnym. Oprócz bogactwa mają coś jeszcze, co nam, przeciętnej reszcie ludzkości wydaje się być jedynie lekką i ledwo widoczną rysą na tle tego wszystkiego – mają swoich prześladowców.
Ludzi, którzy w surrealistyczny sposób uważają, że fortuna milionerów należy się im, bo cioteczna babka wspominała kiedyś mimochodem, że w latach młodości mijała na stacji benzynowej założyciela fortuny a to oczywiście prowadzi do prostej konkluzji, że dany prześladowca jest nieślubnym wnukiem i musi walczyć o to, co mu się należy. Oto co zrobiła z ludźmi „Moda na sukces” - wszędzie dopatrujemy się naszych genów, szczególnie w wyższych sferach.
Czytanie o bogaczach, którzy zostają systematycznie eliminowani z ziemskiego padołu przez rządnego zemsty, nie wiadomo na kim i za co, psychopatę zawsze mnie szalenie bawi. W takich historiach specjalizuje się Lisa Jackson, która potrafi, pomimo absurdu sytuacji, stworzyć klimat grozy i która potrafi sprawić, że przepadnę z książką na kilka godzin.
Główna bohaterka, posiadająca niezwykle drażliwe imię, Cissy, jest rozwodzącą się żoną, matką kilkunastomiesięcznego BJ-a oraz spadkobierczynią fortuny. Pewnego deszczowego wieczora wybiera się wraz z synem do swojej babki, by spędzić z nią trochę czasu. Na miejscu okazuje się jednak, że zamiast spokojnej kolacji przy telewizyjnych ogłupiaczach, Cissy czeka wieczór pełen policjantów i koronera, gdyż znajduje swoją babkę leżącą w kałuży krwi. Nieżywą. Detektywi od razu wpadają na pomysł, że starszą panią mogła zamordować jej synowa, która zaledwie kilka dni wcześniej uciekła z więzienia o zaostrzonym rygorze. Swoją drogą umiejętność ich dedukcji mnie zadziwia, sama zapewne nie połączyłabym tych dwóch faktów!
Podczas gdy nieuchwytny zabójca pozostaje na wolności, nasza Cissy dostarcza nam huśtawki emocjonalnej rozmyślając ciągle o:
- o tym jaka jest smutna i przygnębiona z powodu śmierci babki
- o tym jak jej źle, bo mąż ją zdradził, mimo że zapewnia, że tego nie zrobił
- o tym jak czuje się podniecona na widok niewiernego męża
- o tym jaka jest wkurzona widząc, gdy mąż wita się z sąsiadką, bo na pewno ma z nią romans
- o tym jak trudno jest być nią.
Na miejscu jej męża dawno już bym zwinęła manatki i oddaliła się w stronę zachodzącego słońca, jednak Jack zdaje się być masochistą, bo prosi ją o wybaczenie czegoś, czego nie zrobił. Ale naukowcy odkryli, że kobietę łatwiej jest przeprosić, niż jej coś wytłumaczyć, bo ona przecież wie swoje.
Znamienne jest, że mordercę my, czytelnicy, znamy od samego początku, nie wiemy natomiast kim jest (poza tym, że jest kobietą) i jakie jest jej pokrewieństwo z rodziną milionerów.
Co w tej książce jest najpiękniejszego to to, że mimo wkurzającej Cissy, tępawych detektywów i sypiących się zewsząd pieniędzy, jest to świetna lektura, którą chce się czytać. Trzysta stron mija nie wiadomo kiedy a nawet samo rozwiązanie całej zagadki lekko szokuje. Żeby z tak niesmacznych elementów stworzyć coś dobrego trzeba mieć niezwykły talent.
Jeśli nie znacie książek Lisy Jackson to żałujcie i walcie w drzwi biblioteki a później szukajcie jej powieści na półkach uginających się pod kilogramami kartek. Czytałam kilka jej powieści i mogę zaręczyć, że każda jest dobra i dobrze się ją czyta.
Dla mnie to typowo kobiece thrillery (pamiętajcie kto wymyślił ten zwrot!), czyli takie, które mają w sobie i odrobinę grozy i troszkę romansu, co by uspokoić hormony i wlać w nasze kobiece naiwne serca odrobinę wiary w romantyzm.