Z głównymi bohaterkami to jest tak, że albo się je kocha, albo chce się je wysłać do Egiptu, żeby mogły przyzwyczajać się do piachu (suchar po początek dnia, ba-dum!). Blanka, postać grająca główne skrzypce w najnowszej książki Weroniki Wierzchowskiej to zdecydowanie osoba, której kupiłabym jak najprędzej bilet na piaszczyste tereny.
Przez lata związana była z Kamilem, swoim szefem, przedsiębiorczym i władczym człowiekiem, którego poznała jeszcze podczas studiów. Zaraz po ich zakończeniu kobieta została zatrudniona w firmie swojego ukochanego i nie widziała w tym nic dziwnego, że jest zwolniona z większości obowiązków i nawet na zebraniach nie musiała się stawiać, jeżeli nie miała na to ochoty. Pracy też nie miała zbyt dużo, żeby później mieć czas i ochotę na miłe i słodkie wieczory z ukochanym. Sielanka Blanki skończyła się w momencie, gdy młody i jędrny biust sekretarki Joanny przyćmił Kamilowi cały świat; rozstali się i każde poszłoby w swoją stronę, jednak gdy pracuje się razem, nie jest to takie łatwe.
Wiadomo, że nowe kochanki zazwyczaj chcą poniżyć i pogrążyć swoje następczynie, więc Joanna – która wydawała się miła, delikatna i cichego serca, przekonała szefa, że Blankę należy zdegradować, żeby nie musiała patrzeć na ich rozkwitającą miłość. Takim to sposobem młoda kobieta, która z wykształcenia była chemiczką i do tej pory zarabiała pieniądze za nic-nie-robienie, musiała przenieść się do piwnicy i tam współpracować z mężczyzną badającym robaki. I to nie byle jakie robaki, bo takie, które żerują na zwłokach. Ludzkich.
Jakiś czas później okazuje się, że Kamil i Joanna zostali brutalnie zamordowani; ciała znajduje nie kto inny jak nasza główna bohaterka, która z trwogą zauważyła, że krew na koszulce zmarłej rywalki kusząco podkreśliła jej piersi…
„Materiał oblepił jej piersi, duże i młodzieńczo jędrne, co Blanka zauważyła trochę wbrew sobie. Bardziej zapamiętała, że jej martwa już konkurentka nie nosiła stanika niż wyraz jej twarzy.”
W tym momencie książka obyczajowa zaczyna zmieniać się w pełnokrwisty kryminał i fakt, czytało się go bardzo przyjemnie, tylko ciągle marzyłam o tym, żeby to chemiczka stała się ofiarą i żebym nie musiała już zagłębiać się w jej podświadomość. Nie mogę wypunktować tego, co mi się w niej nie podobało, bo po prostu nie podobała mi się cała jej postać; zarozumiała, ale jednocześnie wielce pokrzywdzona przez los. Szczera, ale jednocześnie okłamująca samą siebie. Oceniająca a jednak nie samokrytyczna.
Sama fabuła przypomina mi nieco serial „Kości”, w sumie tam główna bohaterka też jest irytująca i zaczęłam ją podziwiać dopiero w okolicach piątego sezonu. Może więc gdyby książka miała z pięćset stron więcej, to bym doceniła zgubny charakter Blanki i dostrzegłabym w nim jakiekolwiek pozytywy… Ale, ale! Oprócz niej był i Patryk – ten gość zajmujący się robalami. I on z kolei skradł moje serce, bo przypominał mi Hodginsa ze wspomnianego serialu. Jeżeli go znacie, to musicie nadrobić przynajmniej pierwszy odcinek.
Podsumowując, ta książka to pozycja dla osób, które lubią serial „Kości”, albo dla osób, które lubią wkurzające główne bohaterki. Fabuła sama w sobie jest ciekawa i z zainteresowaniem śledziłam rozwiązanie zagadki, kto zabił Joannę z pięknym biustem i Kamila, niewiernego partnera. Jedynym minusem była ta cholerna Blanka.
Na koniec chciałabym się także pochwalić. Otóż dzisiaj w księgarniach w całej Polsce pojawia się najnowsza książka Adriana Bednarka – „Spowiedź diabła”. Wraz z nią pojawia się moja pierwsza rekomendacja na okładce. Pierwszy krok zrobiony, w książkach zaistniałam. Teraz szturmem podbiję cały świat literatury. Nie krępujcie się, możecie gratulować. Kwiaty też przyjmuję!
