Znana jestem z tego, że polskich obyczajówek bronię całą swoją piersią (która jest niczego sobie, gdybyście chcieli wiedzieć), ale czasami niestety i ja jestem zmuszona napisać negatywną recenzję o polskiej książce. Cóż, zacznijmy ten smutny wpis.
Paulina to czterdziestokilkuletnia kobieta, która swoje w życiu już przeszła – rozwiodła się dwukrotnie, przy czym drugi mąż mocno dał się jej we znaki i kiedy odchodził, zabrał razem ze sobą całą radość kobiety. Jednak przeprowadzka do innego miasta, pomoc szwagierki, nowa praca i trzy lata izolacji sprawiły, że dawne rany zasklepiły się a Paulina na nowo zaczęła cieszyć się kawą o poranku, jakkolwiek patetycznie by to nie brzmiało.
Kiedy jednak przyzwyczaiła się do swojego samotnego, rytmicznego życia, do jej drzwi zapukali policjanci informując, że były mąż popełnił samobójstwo. I co w takim wypadku powinna zrobić kobieta? Moim zdaniem – uronić kilka łez, wypić kieliszek wina, otrząsnąć się i iść żyć dalej. A co zrobiła główna bohaterka „Połknąć żabę”? Postanowiła udowodnić, że jej były mąż nie popełnił samobójstwa, ale … został zamordowany.
Rozpoczęła samotne śledztwo, na miarę Herculesa Poirota, z tym, że Poirota czytało się z zaciekawieniem, natomiast ten tytuł nużył i niekiedy powodował u mnie niesmak. Wiecie, ja rozumiem czarny humor, nawet czasami śmieję się z niesmacznych żartów. Ale takie dialogi to dla mnie jednak zbyt wiele:
„- Mało mu było?! Bydlę!
- Mamo, on nie żyje – przypomniała Renata.
- Nieżyjące bydlę!”
Chwytliwy tytuł obiecywał mi ciekawą, zabawną i lekką książkę – w efekcie przeczytałam historię o kobiecie, która chce za wszelką cenę udowodnić, że jej były mąż był tak zapatrzonym w siebie egoistą, że nie mógł zdecydować się na drastyczny krok popełnienia samobójstwa. Poza tym zostawił on swojej byłej żonie list, w którym ją przeprasza i to tym bardziej utwierdziło Paulinę w przekonaniu, że za jego śmiercią stoją osoby trzecie. No tak, przecież nie można się zmienić albo zacząć mieć wyrzuty sumienia…O i trzeci powód, dla którego była przekonana, że mąż sam się nie zabił – otóż w liście skierowanym do niej napisał „Paulinko” a tak nigdy do niej nie mówił. Nic to, że nie mieli ze sobą kontaktu przez trzy lata i mógł poznać religię Wschodu, zostać buddyjskim mnichem i zacząć kochać koniki polne a tym samym zdrabniać wszelkie nazwy własne – nie, bo on trzy lata temu taki nie był i z pewnością nigdy się nie zmienił.
Jedyna osoba o zdrowym rozsądku w tej książce – Przemek, brat Pauliny, traktowany był jak natrętna mucha, która powtarzała ciągle, że najlepiej zostawić sprawę w rękach policji i żyć swoim życiem. Zarówno żona, jak i siostra patrzyły na niego jak na osobę dość mocno upośledzoną, bo dlaczego on nie chce pobawić się w prywatnego detektywa? Przecież to takie inspirujące!
Nie rozumiałam kompletnie motywów postępowania głównej bohaterki i prawdopodobnie właśnie to sprawiło, że „Połknąć żabę” czytało mi się topornie. Brak było dobrze rozwiniętej strony kryminalnej i przez to książka wydawała się lekką farsą. Może gdyby autorka skupiła się tylko na stronie obyczajowej, byłoby lepiej, bo postacie siostrzenicy głównej bohaterki i jej narzeczonego były ciekawe, zabawne i prawdziwe. Niestety tło kryminalne dużo tej książce zabrało.
