Za kilka dni sylwester. Pożegnamy stary rok i powitamy nowy, który przyniesie wiele niewiadomych. Wiecie, że będąc dzieckiem, bardzo żałowałam odchodzącego roku? W jakiejś gazecie zobaczyłam rysunek, jak przemijające 356 dni w postaci siwego dziadziusia odchodzi w mrok a na jego miejsce przybiega bobasek zapowiadający to, co dopiero będzie. Żal mi było tego staruszka, którego nikt już nie chce, bo skończył się jego termin przydatności.
Ale nie o moich dziecięcych myślach mowa.
Gdybyście obudzili mnie o 2 w nocy i zapytali – uprzednio sprawiwszy, że przestanę krzyczeć ze strachu, bo ktoś obcy chodzi mi po domu – jaki film kojarzy mi się z Sylwestrem, be wahania odpowiedziałabym: „To właśnie miłość.”
Film powstał już w 2003 roku, jednak zawsze omijałam go szerokim łukiem, uważając, że to głupi i naiwny film dla płaczek, które lubią sobie posmarkać w chusteczkę i poprzeżywać życie fikcyjnych bohaterów. Jednak pewnego dnia zobaczyłam przez przypadek w telewizji sam początek filmu i usłyszałam: „Ilekroć martwię się sytuacją na świecie, myślę o hali przylotów na lotnisku Heathrow. Ponoć żyjemy w świecie pełnym nienawiści. Moim zdaniem miłość jest wszędzie. Często niezbyt dostojna i widowiskowa, ale jest. Ojcowie i synowie, matki i córki, mężowie i żony, chłopaki, dziewczyny, przyjaciele… Rozejrzyjcie się a zobaczycie, że miłość jest w zasadzie wszędzie.”
Ten film to dziesięć historii o różnych miłościach; tych całkiem nowych, świeżych, które sprawiają, że chce się krzyczeć i biegać boso. To historie o takich miłościach, które trochę się już zakurzyły, przykryte warstwą codzienności i problemów. To opowieści o miłościach straconych, odebranych, o miłostkach skupionych tylko na fizyczności. To również opowieść o miłości przyjacielskiej, tej pomiędzy rodzeństwem czy ojcem a dzieckiem.
Najpiękniejsze w tym filmie jest to, że nic nie jest wyidealizowane; brak jest niekiedy happy endów, nic nie układa się w piękne, różowe puzzle.Niektórzy z nich wybiorą miłość, raniąc równocześnie innych bliskich. Niektórzy wybiorą życie w kłamstwie, aby móc dalej oszukiwać samych siebie, że coś jest nie tak, że nie jest tak kolorowo, jak mogłoby się z boku wydawać. Niektóre ze związków powstały tam, gdzie nikt by się ich nie spodziewał; w pracy, podczas nagrywania filmu pornograficznego (i była to jedna z najsłodszych par!), lub w czasie „ucieczki do wszystkiego.”
Nie chciałam oglądać tego filmu, bo nie uważałam się za płaczkę. Obejrzałam, ryczałam przez jedną trzecią seansu i robię to ciągle, powracając do niego w okolicach Nowego Roku. To piękne historie, których nie trzeba się bać; nie ma w nich nic banalnego a jeżeli ktoś tak sądzi to powinno się go zapytać, czy w takim razie jego miłość, jego wybory też były banalne?
Dla wszystkich fanów kina brytyjskiego, to też niezła gratka; w filmie można zobaczyć Hugh Granta, Emmę Thompson, Colina Firth’a, Rowana Atkinsona, Keire Knightley, Liama Neeson’a i wspaniałego Alana Rickama. Każdy z tych bohaterów ma w sobie coś niezwykłego, coś, co sprawia, że można albo ich pokochać, albo znienawidzić.
Od kiedy obejrzałam ten film, faktycznie inaczej patrzę na lotniska. Tam ludzie okazują swoje najczystsze emocje. Jakby na chwile zapomnieli o tym, że są dorośli, że muszą się „jakoś” zachowywać, że im nie wypada. Kiedy się cieszą, to widać to w każdym ich calu. Uśmiechają się radośniej niż zwykle, tulą swoich bliskich mocniej niż zazwyczaj i płaczą jak wszystkie wrażliwe kobiety na głupich filmach o miłości.
Życzę Wam w nowym roku miłości właśnie. Tej głupiej, banalnej, która zamyka w brzuchu motyle i sprawia, że unosimy się nad ziemią. Takiej, która sprawia, że zachowujemy się irracjonalnie, że cieszy nas padający deszcz, że głupia stokrotka potrafi dać tyle radości co tuzin czerwonych róż. Życzę Wam, żebyście mogli z całą pewnością powiedzieć, że miłość… jest w zasadzie wszędzie.
